Dinsdag 12 september - West Kreta

Vandaag gaan we kilometers maken: maar liefst 155 km naar het westen, naar Chania. Het is gelukt om een excursie te vinden die vanuit Cherso, wat toch redelijk oostelijk ligt, met een excursie helemaal in Chania te komen.
Tien deelnemers bedwingen vandaag op een zeilboot de woelige baren, om op een Sunset-tour de zon in zee te zien zakken.
Één deelneemster blijft 'thuis' om bij te komen van gisteren.

Met de overige elf ga ik de excursie richting het westen maken. Begeleidster Elena heeft het zwaar: achter in de bus bevindt zich een gezelschap wat op irritant indringende toon maar door Elena's informatie heen blijft praten. De rook komt zowat uit Elena's oren en ze roept hen even kort maar doeltreffend tot de orde. Elena, Nederlandstalug opgevoed, blaast stoom tegen ons af in het Nederlands en belooft ons groepje bij de filodeegbakkerij van Georgios Hatziparakis te brengen, 'alleen voor jullie, hoor'.
De oude Georgios is al 77 jaar filodeegbakker, maar vanwege artrose is het voor hem niet mogelijk zelf nog het deeg uit te 'rollen', maar zijn zo'n beheerst de kunst ook goed.

Ik koop een paar stukjes baklava bij Georgios, want de verkoop lukt hem gelukkig nog wel, en vervolg daarna mijn tour door het centrum van Rethymnon. Onder tijdsdruk blijft het helaas bij een bliksembezoek, maar wat we zien is zeker de moeite waard.

Elena heeft de wind er goed onder. Na haar d****rpreek is iedereen op tijd bij de bus èn hebben we geen last meer van gekakel achter in de bus.
Ook het verblijf in Chania wordt een bliksembezoek. Ruim twee uur is maar net voldoende om te lunchen en in marstempo op te stomen richting synagoge en Venetiaanse haven. Gisteren heeft het hier flink geregend, vertelt Elena en waarschijnlijk zullen de terrassen aan de haven blank staan. Dat blijkt mee te vallen, maar de haven is helemaal leeg...geen boot te bekennen. Ook geen koetsjes, vandaag.

Triest verhaal in de synagoge: toen de joden van Kreta allemaal per schip gedeporteerd werden, in 1944, is het schip waarop ze zaten, door de Britten getorpedeerd. Vanaf 1995 is er met een soort kerkplantingsproject vanuit Athene weer nieuw leven in de Joodse gemeenschap in Chania geblazen.

Helaas heeft het lunchen meer tijd gekost dan gewenst. Hoe graag hadden ze hier veel langer door willen brengen.

De laatste stop aan het Meer van Kournas, hoe idyllisch ook, mag van mij met zijn schildpadden en slangen ingeruild worden voor extra tijd in Chania. Maar dat komt ook omdat aan het einde van de dag de pijp zo onderhand wel leeg is. Het is tenslotte al half zes. We hebben nog twee uurtjes bussen voor de boeg en ik vind hetwelletjes zo.
Ik ben benieuwd wat de keukenbrigade ervan gemaakt heeft en zie ernaar uit na deze lange dag met de beentjes omhoog te kunnen.