Woensdag 6 september 2023 - Hoe warm het was en hoe ver

Nou, ik ben helemaal bijgepraat over de taxibranche hoor! De taxichauffeur die mij ’s ochtends nog voor half drie ophaalt, vertel honderduit. Over het systeem van sneleentaxi.nl, Uber en Bolt. Ik mag wel even reclame maken he? wist je dat, mocht de taxi van sneleentaxi.nl niet komen, om wat voor reden dan ook, dat je dan op kosten van sneleentaxi zelf een vervangende taxi mag regelen, dus zo eentje met een meter en dat je de kosten daarvan van  sneleentaxi terugkrijgt? En dat die kosten vervolgens weer worden verhaald op de chauffeur die in gebreke is gebleven? En dat de toewijzing van de ritten gebeurt via een veilingsysteem? Hoe langer de rit openstaat, hoe hoger de vergoeding voor de chauffeur die de rit accepteert.
En ik heb geleerd hoe je zo handig mogelijk ritten combineert om er een zo hoog mogelijke opbrengst uit te halen. Het komt hierop neer: nooit ‘leeg’ proberen te rijden.
De rit is voorbij voordat ik er erg in heb, en nu onze fijne Heinenoordtunnel gewoon open is voor alle verkeer, sta ik binnen het uur op Schiphol. Dat was met het openbaar vervoer -dat overigens ’s nachts niet rijdt op ons ‘eiland’; nooit gelukt.
Toch ben ik niet de eerste van de groep, die op Schiphol aankomt. Twee enthousiastelingen hebben de nacht in de stoeltjes doorgebracht en zitten nu samen aan de koffie. De rest druppelt vlot achter elkaar binnen.
Mijn koffer, met daarin toch een respectabel gewicht aan zangbundels en overige reisleider-gerelateerde dingen, blijft netjes binnen het toegestane gewicht, dankzij het superlichtgewicht uitgevoerde exemplaar van S*******e.
Wat is het heerlijk om weer op Griekse bodem te landen. Helaas komt de klamme hitte ons wel tegemoet, want het heeft geregend in Heraklion. Dat is dan meteen ook wel zo’n beetje de grens van de bui. Hoe verder naar het oosten – hoe droger het wordt. De luchtvochtigheid is enorm.
De middag vliegt voorbij: inchecken, veel dingen regelen, flessen water kopen, dagsluiting voorbereiden, van hot naar her, trapje op, trapje af, 28.000 wifi’s aan de praat gekregen, verdwaald in de wirwar aan gangen op het complex, kamers bekeken…en dan is het opeens tijd voor dagsluiting nummer 1: traditioneel een lange, waarin de deelnemers zichzelf voorgesteld hebben en ik iets kwijt kon van mijn enthousiasme voor dit prachtige eiland.
En wat is er dan mooier om aan het eind samen stil te worden, te luisteren, te bidden en te zingen?
Het geregel gaat door, ook na het diner. Dat is des rijslijders. Maar met mij hoeven ze geen medelijden te hebben: het is weer genieten geblazen.

Ik sluit de avond af met een paar glazen bruisend bronwater bij het privézwembadje. Best vol te houden zo.
Nu deze blog nog even door internet persen, en dan zal een lekkere douche me goed doen.
Morgen is er (hopelijk) weer een dag!