Plop! - vrijdag 8 september

'Plop!’ Zegt mijn oor, en met een slaperig oog kijk ik naar de wekker om twee uur ’s nachts. Wat een opluchting: het overtollige water verlaat mijn oor. Probleem verholpen!
‘Nu maar uitkijken dat het niet nog eens gebeurt’, is de goede raad die ik later deze dag krijg. Hè ja, maar hoe doe je dat??
 

De dag begint met een beproefd recept: yoghurt, fruit en een eitje. Glaasje sap en kopje diktamus-thee (Kretenzische bergthee) erbij. Daar ga je vanzelf ‘Kalimera’ van zeggen (goedemorgen)!
Daarna is het kassa, letterlijk en figuurlijk. Een voor een komen de deelnemers bij mij langs om de excursie van morgen, naar Spinalonga, af te rekenen. Als de geldstroom is opgedroogd, ga ik op pad naar het excursie-agentschap, om de zak met geld af te dragen.
Het is bloedheet en erg benauwd, ondanks dat het best wel bewolkt is. Nee, niet: ondanks, maar: dankzij: de hitte blijft onder de isolerende wolkenlaag hangen.
Jannis begroet me met een flesje ijskoud water en een stukje keukenrol: basic maar effectief. Samen met zijn van origine Nederlandse vrouw, runt hij dit agentschap. Ooit, in een grijs verleden was zij hoofdpiet van de TUI-hostessen op Kreta. Grappig, zowel zij als wij zijn in het zelfde jaar getrouwd, hetzelfde jaar waarin wij ook Kreta bezochten (1985). We halen wat herinneringen op aan Aghia Pelagia, ten westen van Heraklion. Toen een gat met drie hotels, woest en ongerept, nu een drukke populaire badplaats. Er is in al die jaren zoveel veranderd op Kreta. De mannen op ezels die we toen nog tegenkwamen, zie je alleen nog bij hoge uitzondering in verlaten berggebieden. Ook op sanitair gebied heeft zich een revolutie afgespeeld: met een beetje geluk vind je misschien nog ergens een hurktoilet, hoewel ‘geluk’ in deze context toch een wat alternatieve betekenis heeft. Toen had je geluk als je een normaal toilet tegenkwam…. Ook viel toen regelmatig de stroom uit: een paar keer per week was niet ongebruikelijk, en dat is tegenwoordig ook heel anders. Op de internetstoring van gisteren na dan…
Maar goed, Jannis vertelt me dat het in Volos, op het vasteland echt serieus noodweer is. Ik had al gelezen dat er een Oostenrijks echtpaar met huisje en al is weggespoeld door de golven. Volgens Jannis is het op Kreta alleen in de uiterste westpunt slecht weer. Hoe verder naar het oosten: hoe beter, en dat hadden we gisteren ook al geconstateerd.
Over het weer gesproken: ‘het weer in Nederland is niet goed voor mij’, zegt Jannis, ‘als ik langer dan twee weken geen zon heb, gaat het niet goed met mij’. En dan bedoelt hij niet het winterzonnetje bij ons in NL, maar serieus zonnig, aangenaam weer, ook in de winter.
We handelen de zaken af en ik vervolg mijn rondje door Chersonissos, kom hier en daar wat deelnemers tegen en drink met twee van hen mijn frappé op een terrasje aan zee. Dat rijmt, en is dus geheel in overeenstemming met de harmonie die van deze heerlijke vakantiedag uitgaat.
De middag is bestemd voor het zwembad en de zee. De zee is een stuk rustiger dan gisteren, maar ligt in ruil daarvoor nu vol met dunne lange slierten, een soort zeegras? Sorry, plantkunde is niet mijn sterkste kant. Later, onder de douche blijkt mijn hele badpak vol te zitten met dat spul.
Met toestemming van de dame van de receptie doen wij aan handdoekje wegleggen: een variatie op het internationale handdoekje-leggen.
Waar handdoekje-leggen betekent: ’s ochtend vroeg bij het zwembad een ligbedje ‘reserveren’ door er je handdoek op te leggen en er vervolgens (bijna) geen gebruik van maken, betekent handdoekje-wegleggen: als dat ligbed er na een uur nog zo bijstaat en in de tussentijd niet gebruikt is, mag je de handdoek die erop ligt weghalen en er zelf op gaan liggen. Je moet wel even een drempel over om die ‘sport’ koelbloedig te beheersen, maar hij blijkt wel te werken, merk ik.
De rest van de middag gebruik ik om te relaxen en de dagsluiting voor te bereiden.
Veel foto’s heb ik nog niet gemaakt. Dat zal ik morgen wel inhalen, op Spinalonga.