Zaterdag 9 september - Spinalonga

De Ostria zet koers richting Aghios Nikolaos. We hebben er (bijna) een heerlijke dag op zitten. Men is duidelijk minder spraakzaam dan op de heenweg. De zeelucht maakt loom.

Met twintig deelnemers heb ik een prachtige dag beleefd in Aghios Nikolaos, in de baai van Mirabella en op Spinalinga. De zwemmers hebben hun hart op kunnen halen tijdens een korte stop voor Kolokytha. Op Spinalonga is aandachtig geluisterd naar gids Dimitris.

Een bezoek aan Spinalonga blijft een indrukwekkend gebeuren. Vooral het verhaal over de zorgzame priester die de beenderen uit de algemene graven na drie jaar in rode wijn gewassen heeft en bijgezet heeft in het knekelhuis. Niet te vatten dat hier zeventig jaar geleden nog leprozen rondliepen, helemaal nog niet zo lang geleden dus. En dat ze hier, samen met hun lotgenoten een kwalitatief veel en veel beter leven hadden dan als patiënt onder de gezonden. Gezond, 'whatever it may be', om met (indertijd prins) Charles te spreken.

De situatie tegenover mij, op de boot, is verre van gezond. Het vierpersoonsbankje wordt prominent ingenomen door een dame van formaat. 'Mijn man komt zo!' zegt ze veelbetekend. Luidkeels verkondigt ze dat de tour op Spinalonga weinig voorstelde. Toon en volume maken dat er geen tegenspraak mogelijk is. Ze wijkt geen centimeter als naast haar een gezelschap van vier personen aanschuift. Toegegeven, het is niet charmant van de andere partij om plaatsen te 'reserveren' met een handdoekje en er vervolgens rechten aan denken te ontlenen, maar om dan verwensingen naar je hoofd te krijgen ('Duitser' voorafgegaan door een niet vleiend bijvoeglijk naamwoord) is ook verre van chique, om het maar zachtjes uit te drukken.

De woordenwisseling loopt zo hoog op dat ik vrees dat er spoedig neuzen verbouwd gaan worden. Ik moet moeite doen om me in te houden. Er wordt nog luidkeels nageprutteld (verhaal van het graven van kuilen op het Nederlandse strand en verdwenen fietsen in de 2e wereldoorlog), maar dit valt onder de noemer 'blaffende honden bijten niet'.

In stilte wens ik ze verder ook een leuke ontspannende vakantie en zet me aan het schrijven van dit blog.

Nog een klein half uurtje en we zullen weer in Aghios Nikolaos aanmeren. Daarna naar de bus en neuzen tellen. Hopelijk is er niemand op Spinalonga achtergebleven.

Dan is het nog een uurtje naar het hotel. Rugzak op bed smijten en snel richting de dagsluiting. Gelukkig is die al helemaal voorgekookt. En met een beetje geluk kunnen we dat van het diner ook zeggen.

Janny, de thuisblijver van vandaag, we komen eraan hoor. Zet de Bokma maar koud!